Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο γεμάτη και υπέροχη μέρα είχα σήμερα. Ανυπομονούσα να επιστρέψω πίσω στο ξενοδοχείο μου, το φανταστικό Riu Plaza που βρίσκεται στην καρδιά της Πόλης του Παναμά και προσφέρει μια από τις ωραιότερες θέες που είχα ποτέ από δωμάτιο ξενοδοχείου, για να σας περιγράψω τα γεγονότα της ημέρας! Κάθομαι εδώ λοιπόν τώρα στο μικρό γραφείο που υπάρχει στο δωμάτιο, βλέπω έξω από το παράθυρο τους ουρανοξύστες και τον ήλιο να κρύβεται πίσω από τα σύννεφα και τα δάχτυλά μου έχουν πάρει φωτιά στο πληκτρολόγιο!
Πάρτε κι εσείς μια γεύση από αυτό που βλέπουν τώρα τα μάτια μου κι ελάτε να σας ταξιδέψω!
Πριν σας μιλήσω για τις εμπειρίες της σημερινής μέρας, θα σας πω δυο λόγια για το πώς έφτασα μέχρι εδώ! Ταξίδεψα λοιπόν από Αθήνα στις 7 Αυγούστου ημέρα Παρασκευή, στις 3 τα χαράματα και με ενδιάμεσο σταθμό την Μαδρίτη, κατάφερα να φτάσω στην Πόλη του Παναμά. Έχουμε και λέμε λοιπόν! Η πτήση από Αθήνα για Μαδρίτη είχε διάρκεια 4 ώρες, και από Μαδρίτη για την Πόλη του Παναμά χρειάστηκαν άλλες 10 ώρες (χρονομετρημένες!). Βάλτε 8-9 ώρες επιπλέον για καθυστερήσεις και παραμονή στον ενδιάμεσο σταθμό και θα δείτε ότι χρειάστηκε ένα 24ωρο περίπου για να φτάσω μέχρι και την είσοδο του ξενοδοχείου που βρίσκεται μόλις 20 λεπτά από το αεροδρόμιο.
Όλες οι πτήσεις ήταν με IBERIA γιατί ήταν η πιο οικονομική επιλογή για τις συγκεκριμένες ημερομηνίες. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα πρότεινα την IBERIA για τόσο μακρινές πτήσεις, μιας και δεν προσφέρει κανένα είδος ψυχαγωγίας, κάτι που σε κάνει να θέλεις να κόψεις τις φλέβες σου μετά το πρώτο τρίωρο. Για εσάς που δεν έχετε κάνει μακρινά ταξίδια, να ξέρετε ότι στα αεροπλάνα όπως για παράδειγμα σε αυτά των EMIRATES, υπάρχει οθόνη μπροστά από κάθε κάθισμα, απ’ όπου μπορείς να παρακολουθήσεις ταινίες, να παίξεις παιχνίδια και να ακούσεις μουσική, για να περάσει η ώρα! Αυτά λοιπόν για το ταξίδι! Ελάτε τώρα να σας πάω μια βόλτα σε ένα από τα διασημότερα «θαύματα» του σύγχρονου κόσμου!
Το αεροδρομιο Barajas της Μαδρίτης
Φυσικά μιλάω για τη Διώρυγα του Παναμά! Ξυπνήσαμε λοιπόν σήμερα στις 5 το πρωί, όχι εξαιτίας του jet lag, αλλά γιατί έπρεπε να φύγουμε πολύ νωρίς από το ξενοδοχείο για να πάμε στο μικρό καράβι με το οποίο θα διασχίζαμε ένα κομμάτι της διώρυγας. Οι πόρτες από τις δεξαμενές, δεν ανοίγουν για ένα μόνο μικρό πλοίο σαν το δικό μας. Θα διασχίζαμε λοιπόν την διώρυγα ταυτόχρονα με ένα μεγαλύτερο πλοίο που τύχαινε κιόλας να έχει ελληνική σημαία και όνομα ΚΙΝΑΡΟΣ ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ! Μπήκαμε λοιπόν στο καράβι και ξεκινήσαμε. Εγώ φυσικά ήθελα να έχω την καλύτερη θέα για να απολαύσω την εμπειρία αυτή στο έπακρο, γι’αυτό μόλις είδα τον καπετάνιο, τον πλησίασα και τον ρώτησα αν θα μπορούσα να βγω στο πιλοτήριο του πλοίου μαζί του για να δω από ψηλά την όλη διαδικασία. Όχι μόνο μου έδωσε την άδεια, αλλά με άφησε να σταθώ και πίσω από το πηδάλιο.Βρήκα λοιπόν την ευκαιρία να ρωτήσω και να μάθω ένα σωρό πράγματα για την ιστορία και την λειτουργία της διώρυγας!
Ο καπετάνιος λοιπόν, είκοσι χρόνια τώρα στο επάγγελμα ήταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος που γνώριζε κάποια από Κύπρο, που άρχισε να με βομβαρδίζει με ερωτήσεις για το Κυπριακό Πρόβλημα και για τη ζωή στο νησί. Φυσικά αφού του έλυσα όλες τις απορίες, ήρθε η ώρα να λύσει κι αυτός τις δικές μου! Έμαθα λοιπόν πως η διώρυγα έχει συνολικό μήκος 151 χιλιόμετρα και δυναμικότητα διέλευσης μέχρι και 50 πλοία ημερησίως! Ενώνει τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό ωκεανό και περνάει διαμέσου μιας λίμνης η οποία όμως είναι 100 μέτρα πιο ψηλά από τη στάθμη των ωκεανών. Δημιούργησαν λοιπόν δεξαμενές βασισμένες στην αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων οι οποίες ανυψώνουν ή κατεβάζουν ανάλογα τα πλοία σε διαδοχικά επίπεδα. Οι δεξαμενές αυτές έχουν 33 περίπου μέτρα πλάτος γιαυτό μόνο πλοία συγκεκριμένου πλάτους και βάθους ονόματι PANAMAX, μπορούν να περάσουν από μέσα. Φυσικά στο πλάι κάθε δεξαμενής, υπάρχουν «τρενάκια», όπως θα δείτε και στο βίντεο, τα οποία δένουν στο πλοίο και το βοηθούν να μείνει σταθερό για να περάσει από την διώρυγα. Όλα αυτά τώρα, ο καπετάνιος προσπάθησε να μου τα εξηγήσει όσο πιο απλά γινόταν γιατί οι γνώσεις μου περί τέτοιων θεμάτων είναι πολύ περιορισμένες!
Φυσικά ακολούθως, έμαθα και κάποιες άλλες πληροφορίες σχετικές με τον ρόλο που έπαιξε το ελληνικό στοιχείο στην προσπάθεια αυτή, όπως το ότι 3000 Έλληνες έχασαν την ζωή τους στην κατασκευή της διώρυγας από αρρώστιες όπως η ελονοσία και η φυματίωση ενώ το πρώτο πλοίο που διέσχισε την διώρυγα στα εγκαίνια το 1914, είχε Έλληνα καπετάνιο! Μάλιστα του άλλαξαν το όνομα και από Νικήτας Μαυράκης, έγινε John Costantine, για να μην φανεί οτι ο πρώτος που διέσχισε την διώρυγα του Παναμά, ήταν από άλλη χώρα!
Αν τύχει να βρεθείτε στον Παναμά, η διάσχιση της διώρυγας πρέπει οπωσδήποτε να είναι στα must dos’! Αν σας προτείνουν να πάτε μόνο μέχρι την Miraflores για να παρακολουθείσετε τα πλοία να περνούν από το παρατηρητήριο που έχουν φτιάξει εκεί, μην δεχτείτε! Είναι γεμάτο τουρίστες και δεν είναι σε καμία περίπτωση το ίδιο με το να διασχίσεις την διώρυγα και να ζήσεις αυτή την εμπειρία από πρώτο χέρι! Φυσικά αν έχετε τη δυνατότητα, μπορείτε να κάνετε και τα δύο! Αλλά σίγουρα πρέπει να το ζήσετε! Το μόνο που έχετε να κάνετε, είναι να συνεννοηθείτε με την ρεσεψιόν στο ξενοδοχείο στο οποίο θα μένετε και θα σας ενημερώσουν για το πότε μπορείτε να πάτε. Η διώρυγα απέχει 20 περίπου λεπτά από το κέντρο της πόλης. Στο βίντεο που έχω φτιάξει για σας θα ζήσετε από πρώτο χέρι την εμπειρία μέσα από τη δική μου σκοπιά!
Από τις 5 δεξαμενές που υπάρχουν, διασχίσαμε τις τρεις μέσα σε 6 ώρες! Για να διασχίσεις και τις 5, χρειάζεσαι μισή περίπου μέρα, αλλά αυτό εξαρτάται φυσικά από το μέγεθος του πλοίου και την ταχύτητά του. Το ΚΙΝΑΡΟΣ ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ για παράδειγμα που είναι ελαφρύ πλοίο αλλά και ένα από τα πιο πλατιά πλοία που διασχίζουν την διώρυγα, χρειάζεται 11-12 ώρες. Θα δείτε στις φώτο, πως μοιάζει λες και έχει σφηνώσει!
Γύρω στις 2.30 μ.μ επιστρέψαμε πίσω στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Ο καιρός δυστυχώς άρχισε να μας τα χαλάει αλλά εμείς απτόητοι, αποφασίσαμε να πάμε στην Ciudad del Saber , που στα ελληνικά σημαίνει Πόλη της Γνώσης. Εκεί στεγάζεται το πανεπιστήμιο της πόλης και είχαμε μάθει πως θα πραγματοποιηθεί ένα φεστιβάλ από τους ιθαγενείς Kuna. Είχε σχέση με την τέχνη κυρίως, αλλά θα υπήρχε επίσης φαγητό, παραδοσιακοί χοροί και μουσική! Στο στοιχείο μας δηλαδή! Μέσα στη βροχή καταφέρνουμε να βρούμε ταξί το οποίο μας πήγε μέχρι εκεί και περίμενε μέχρι να τελειώσουμε για να μας πάει πίσω στο ξενοδοχείο, με 7.50 δολάρια το άτομο. Οι ταξιτζήδες στον Παναμά, δεν έχουν ταξίμετρο. Τους λες τον προορισμό πριν ξεκινήσετε και όταν σας πει πόσα θέλει για να σας πάει , μπορείτε να τον παζαρέψετε! Επίσης όταν κάνεις σινιάλο για ταξί, δεν σταματάει ένα αλλά…πέντε-έξι! Έτσι μπορείτε να ζητήσετε την καλύτερη τιμή. Φυσικά ελάχιστοι μιλάνε αγγλικά αλλά ακόμα κι εγώ που μιλάω ισπανικά, αντιμετώπισα δυσκολίες αφού δεν έχω συνηθίσει την προφορά τους!
Φτάνουμε λοιπόν εκεί και δίνουμε 2 δολάρια ο καθένας για την είσοδο. Ακολούθως αρχίσαμε την περιπλάνηση μας όπως θα δείτε και στο βίντεο, στους χώρους του φεστιβάλ. Μια έκθεση ζωγραφικής και φωτογραφίας από τη ζωή στα νησιά, ένας ζωγράφος να ζωγραφίζει εκείνη την ώρα το πορτρέτο μιας όμορφης ιθαγενούς, παζαράκι με χειροτεχνίες και κοσμήματα φτιαγμένα από τους Kuna, body painting με κάτι που μοιάζει με χένα και φυσικά το σόου! Όταν η γλυκύτατη κοπέλα η οποία είχε ζωγραφισμένο όλο της το κορμί με χένα (όπως άλλωστε και όλοι οι ιθαγενείς που βρίσκονταν εκεί) μου έγνεψε να την πλησιάσω, ήξερα ότι θα κατέληγα με ένα μεγάλο τατουάζ χένα στο χέρι. Έτσι κι έγινε λοιπόν! Μπορείτε να δείτε το τελικό αποτέλεσμα! Not bad!
Το καλύτερο μέρος του φεστιβάλ όμως, ήταν…τα καλλιστεία! Αυτό δεν το περίμενα! Νεαρές Kuna, οι οποίες ήταν πολύ μικροκαμωμένες άρχισαν να κάνουν πασαρέλα! Ο κόσμος από κάτω χειροκροτούσε εκστασιασμένος κι εμείς περιμέναμε με αγωνία να δούμε τη στέψη, που δυστυχώς άργησε πολύ να έρθει κι εμείς χρειάστηκε να φύγουμε πρίν δούμε το τελικό αποτέλεσμα. Αφού το ζήσαμε κι αυτό, προχωρήσαμε στο κομμάτι της τέχνης όπου ένας νεαρός ιθαγενής μας κατέπληξε με τις ικανότητές του στη ζωγραφική! Μετά φυσικά ήρθε η ώρα για χορό! Το καλύτερό μου! Άντρες, γυναίκες και παιδιά χόρευαν στους ρυθμούς της μουσικής κι εγώ πάλευα να μείνω ακίνητη για να μην χαλάσω το βίντεο! Στο τέλος δεν άντεξα κι άρχισα να χορεύω επιτόπου. «Ωραία θα περάσουμε στα νησιά Σαν Μπλάς αύριο!», σκέφτηκα! «Φτάνει να υπάρχει χορός!»
Φύγαμε από το φεστιβάλ γύρω στις 5.30 μ.μ. Νιώθαμε ακούραστοι και γεμάτοι ζωντάνια κι ας ήμασταν ξύπνιοι και στο πόδι από τα χαράματα! Αν η πρώτη μέρα στον Παναμά ήταν τόσο τέλεια, φαντάζομαι πώς θα είναι οι επόμενες μέρες! Συνεχίζουμε λοιπόν με τον ενθουσιασμό να χτυπάει κόκκινο και ετοιμαζόμαστε για νέες περιπέτειες, αυτή την φορά στα νησιά Σαν Μπλας!
Δείτε το βίντεο που ακολουθεί!
Μέχρι την επόμενη φορά! xoxo