Αυτό το άρθρο θα έπρεπε κανονικά να το ονομάσω «Σαν Μπλας | Οι 24 ομορφότερες ώρες της ζωής μου». Είκοσι τέσσερις ώρες χωρίς τηλέφωνο, χωρίς ρεύμα και σχεδόν χωρίς νερό. Μην ρωτήσετε καν για wi-fi γιατί θα γελάσω. Ήμουν μόνο εγώ, το μαγιό μου και η φωτογραφική μου μηχανή, σε ένα περιβάλλον που θύμιζε παράδεισο. Δεν κλαίω σχεδόν ποτέ. Αλλά σε εκείνο το μέρος, ένα δάκρυ το έριξα.
Ψάχνοντας μια αφορμή για να ανεβάσω επιτέλους όλες τις απίστευτες φωτογραφίες που έχω τραβήξει στα νησιά Σαν Μπλας, αποφάσισα πως το καλύτερο που μπορώ να κάνω, είναι να σας περιγράψω τα όσα έζησα σε αυτά τα νησιά, μεταφέροντάς σας έστω και για λίγο, σε έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο ανεξερεύνητο και ονειρεμένο.
Είχα ήδη μετρήσει 48 ώρες στον Παναμά και συγκεκριμένα στην Πόλη του Παναμά, όταν έφθασε η μεγάλη μέρα. Περίμενα πως και πως τη συγκεκριμένη πτήση, πριν καν ακόμα φύγω από Κύπρο, μιας και ήξερα πως θα πατούσα το πόδι μου, σε ένα μέρος που λίγα άτομα είχαν την τύχη να επισκεφτούν. Υπήρχαν τρεις τρόποι για να προσεγγίσω τα νησιά από τον Παναμά, αλλά εγώ επέλεξα τον πιο εύκολο. Μετά από μια πολύ σύντομη και ταραχώδη, λόγω καιρικών συνθηκών, πτήση με το 12θέσεο αεροπλάνο μας, το μικρότερο που έχω μπει ποτέ, φτάσαμε στο …αεροδρόμιο το οποίο βρισκόταν πάνω σε ένα από τα 378 νησάκια που βρίσκονται εκεί. Μια λεπτή λωρίδα δρόμου, σε ένα τόσο δα νησάκι, που οδηγούσε κατευθείαν μέσα στο νερό. Τολμώ να πω πως, ένα «Αχ, Παναγία μου, βοήθα μας!» το φώναξα κατά τη διάρκεια της προσγείωσης.
Κατεβαίνω από το αεροπλάνο και το αντιλαμβάνομαι σχεδόν αμέσως. Χιλιάδες αόρατα κουνούπια με τσιμπούσαν, κι ας μην μπορούσα να δω κανένα. Αφού ξεπέρασα λίγο το σοκ της πτήσης (και των κουνουπιών), και αφού περικυκλώθηκα από τους ντόπιους ιθαγενείς Κούνα οι οποίοι με υποδέχτηκαν με ένα τεράστιο χαμόγελο, επιβιβάστηκα μαζί με άλλα 6-7 άτομα σε μια μικρή βάρκα για να πάμε στις καλύβες μας. Το βράδυ αυτό, θα το περνούσα σε ένα μικρό ξύλινο καλυβάκι, χτισμένο από τους ιθαγενείς πάνω στο νερό, με φόντο το απέραντο γαλάζιο.
Φτάσαμε και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Ο ενθουσιασμός στα ύψη και το χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Ανοίγω την πόρτα της καλύβας, και βλέπω την αιώρα στο μπαλκόνι. «Να την τη γωνίτσα μου για το υπόλοιπο της ημέρας!», είπα στον εαυτό μου και γέλασα. Όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, είχα εντελώς άδικο.
Το πιο νόστιμο ψάρι στη ζωή μου, το έφαγα από την πιο καλοσυνάτη γυναίκα, με το μεγαλύτερο και λαμπρότερο χαμόγελο που έχω δει. Οι ντόπιοι ξέρουν από ψάρι, αφού στην πλειοψηφία τους είναι ψαράδες. Μια επίσκεψη στο κοντινό νησί Ailigandi, με έκανε να καταλάβω πως οι ντόπιοι μένουν πιστοί στις παραδόσεις τους, και όλο αυτό που ζούσα δεν ήταν ένα τουριστικό κομμάτι του προορισμού. Οι ιθαγενείς Κούνα αγαπούν τη γη τους, την σέβονται, δεν είναι εντελώς αποκομμένοι από τον πολιτισμό, αλλά ζουν σε αυτό τον επίγειο παράδεισο από επιλογή τους. Έπαιξα μπάσκετ με τα παιδιά του νησιού, χόρεψα παραδοσιακούς χορούς και είδα από πρώτο χέρι πως φτιάχνονται οι αιώρες και τα μόλας, τα πολύχρωμα, περίτεχνα υφάσματα που συνηθίζουν να φτιάχνουν οι ιθαγενείς στα νησιά Σαν Μπλας.
Όταν άρχισε πλέον ο ήλιος να δύει, οδηγηθήκαμε σε ένα μικρό νησάκι, το οποίο είχε μόνο μια μικρή καλύβα κι ένα μικρό χαριτωμένο πιθηκάκι. Η φράση «όπου κοιτάξω, βλέπω μια φωτογραφία», παίρνει μορφή όταν βρίσκεσαι στα Σαν Μπλας. Κάθε λεπτό που περνούσε τα χρώματα του ουρανού άλλαζαν κι έκαναν το τοπίο να μοιάζει λες και βγήκε από κάποιο wallpaper των Windows! Η φωτογραφική μηχανή είχε πάρει φωτιά στα χέρια μου. Να μαι, εκεί να λούζομαι στα κρύα νερά της Καραϊβικής, παρέα με ιθαγενείς κι ένα πιθηκάκι. Όνειρο;
Τα υπόλοιπα θα τα αφήσω στην φαντασία σας. Το μόνο που έχω να πω, είναι πως κάποια στιγμή, αφού επέστρεψα πίσω στην καλύβα μου, χωρίς πλέον μπαταρία σε κινητό και φωτογραφική, κάθισα στην αιώρα μου και βάλθηκα να αγναντεύω το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα που έχω δει στη ζωή μου. Τότε ήταν που μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Ένιωθα απέραντη ευτυχία αλλά και ευγνωμοσύνη που αξιώθηκα να δω τέτοιο θέαμα. Το συναίσθημα απερίγραπτο. Η ομορφιά ασύλληπτη. Πίστεψέ με. Κι εσύ θα δάκρυζες.
***Όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στην Κατερίνα Βάσου