Σάββατο, 25 Ιουλίου 2015
Αγαπημένο Ημερολόγιο,
Πρώτη μέρα στη Θεσσαλονίκη σήμερα. Αχ, πόσο αγαπώ αυτήν την πόλη! Αυτή τη στιγμή που σου γράφω, είναι 11.26 το βράδυ κι εγώ κάθομαι σε ένα παγκάκι κάτω από τον Λευκό Πύργο. Παρακολουθώ τον κόσμο που βγήκε να κάνει την βραδυνή του βόλτα. Άλλοι, χαλαροί, άλλοι ποδηλατώντας, άλλοι με βήμα βιαστικό.
”Κάτσε, πού τρέχεις; Πάρ’ το πιο αργά! Απόλαυσε τη βόλτα σου”
Ακούω μια νεαρή κοπέλα να φωνάζει στο αμόρε της που έτρεχε μπροστά τραβώντας την από το χέρι. Αυτός αμέσως χαλάρωσε το βήμα του και αγκαλιασμένοι πέρασαν από μπροστά μου. Μερικές φορές, χρειαζόμαστε μια υπενθύμιση για να χαλαρώσουμε, να ηρεμήσουμε και να απολαύσουμε την κάθε στιγμή της ζωής μας, σκέφτηκα.
Πιο κάτω, βλέπω ένα αγόρι, θα ‘ναι δε θα’ ναι δεκάξι χρονών, να ψήνει καλαμπόκια, των οποίων η μυρωδιά μου έχει σπάσει τα ρουθούνια. Ξάφνου, η γεννήτρια σταματάει να δουλεύει και ο μικρός φωνάζει αστειευόμενος,
”Ο Τσίπρας, μας έκοψε το ρεύμα!”.
Σκόρπισε γέλιο στους περαστικούς. Τον ακούω κι εγώ και γελάω. Μου αρέσει που οι άνθρωποι σ’ αυτήν την πόλη και γενικότερα στην Ελλάδα δεν σταματούν ποτέ να αυτοσαρκάζονται και να διακωμωδούν τις καταστάσεις, έστω κι αν αντιμετωπίζουν δυσκολίες.
Σαν να νύσταξα. Θα φταίει το κρασάκι που ήπια πριν λίγο σε μια γραφική ταβερνούλα στα Λαδάδικα. Προχωρώ προς την Πλατεία Αριστοτέλους. Βλέπω παρέες να διασκεδάζουν στα παραλιακά μπαράκια και φρέσκα ζευγαράκια να φιλιούνται κάτω από το αχνό φως του μισοφέγγαρου. Ρομαντική πόλη η Θεσσαλονίκη μου.
Έφτασα στο ξενοδοχείο. Θα σε αφήσω, γιατί πρέπει να ξεκουραστώ. Με περιμένει μεγάλη μέρα αύριο!
Μέχρι τότε xoxo