Δεν είναι τυχαίο αυτό το άρθρο. Σας γράφω από το κρεβάτι του πόνου και αυτή τη στιγμή απολαμβάνω τη ζεστή σούπα της μαμάς μου . Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τη φροντίδα της μαμάς τις μέρες που είσαι στα χειρότερά σου. Βρίσκεσαι στο χώρο σου, στην άνεση του σπιτιού σου κι έχεις την καλύτερη νοσοκόμα (love you mummy!). Τι γίνεται όμως όταν βρεθείς στην ίδια κατάσταση αλλά αντί για την μαμά, έχεις ένα Ινδό γιατρό που δεν μιλά Αγγλικά (άλλο κουφό κι’ αυτό!); Συνεχίστε να διαβάζετε και θα καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ.
Η πρώτη φορά λοιπόν που αρρώστησα βαριά ήταν κατά τη διάρκεια της μεγάλης μου περιπέτειας στην Ινδία και συγκεκριμένα στο Βαρανάσι. Είχα ταξιδέψει μέχρι την ιερή αυτή πόλη για να γίνω μάρτυρας της αποτέφρωσης των νεκρών και να δω από κοντά την διαδικασία εξαγνισμού στα νερά του ποταμού Γάγγη. Δυστυχώς η υγεία μου είχε άλλα σχέδια για μένα. Βρέθηκα άρρωστη να περνάω δύο ολόκληρες μέρες κατάκοιτη στο κρεβάτι του ξενοδοχείου. Όταν πια δεν άντεξα, παρακάλεσα την ρεσεψιόν να μου στείλει γιατρό στο δωμάτιο για να με εξετάσει. Ήρθε αμέσως μαζί με τον διερμηνέα του και όταν με εξέτασε μου ανακοίνωσε πως πιθανότατα είχα πάθει δηλητηρίαση. Ακολούθως μου έκανε μια ένεση για τον πόνο, με συμβούλεψε για το πώς να τρέφομαι, (λες κι εκεί που ήμουνα είχα και πολλές επιλογές!) πληρώθηκε κι έφυγε. Το ίδιο βράδυ αποφάσισα πως έπρεπε να πάω επιτέλους να δω την τέλεση του «δείπνου» στη θεά Γάγγα (γιατί ως γνωστόν είμαι και πολύ ξεροκέφαλη!) . Το θετικό από αυτή την εμπειρία, είναι πως εκτός από τα ανεπανάληπτα πράγματα που είδαν τα μάτια μου εκεί στον ποταμό, έχασα μέχρι το τέλος του ταξιδιού 5 ολόκληρα κιλά. Not bad!
photo via hysterectomy4dysmenorrhea
Η δεύτερη μου φορά δεν είχε να κάνει με δηλητηριάσεις αλλά με… πονόδοντο! Όχι όμως αυτόν που περνάει με ένα παυσίπονο. Μιλάμε για τον πονόδοντο που σε κρατάει ξύπνιο το βράδυ και παραμορφώνει το πρόσωπο σου! Το μάγουλό μου είχε διπλασιαστεί από το φούσκωμα και δεν μπορούσα ούτε να φάω από τον πόνο. Όσοι είχατε παρόμοια εμπειρία, γνωρίζετε πόσο επίπονος μπορεί να είναι ένας απλός πονόδοντος. Το θετικό; Βρισκόμουνα στην Αθήνα! Τέλεια! Δεν θα είχα πρόβλημα με τη γλώσσα, και είχα κόσμο να με βοηθήσει. Το αρνητικό; Ήταν Σαββατόβραδο. Που σημαίνει όλα κλειστά Κυριακή, αλλά και Δευτέρα αφού έπεφτε τριήμερο! Πώς γίνεται, όταν μου συμβαίνουν κάτι τέτοια, να είναι πάντα Σαββατοκύριακο; Η φίλη σας όμως από δω, είχε την φαεινή ιδέα να επικοινωνήσει με τον οδοντογιατρό της στην Κύπρο ο οποίος συμπτωματικά είναι Αθηναίος. Μετά από κάποια τηλεφωνήματα λοιπόν, κανόνισε να επισκεφτώ ένα συνάδελφό του, Κυριακάτικα κιόλας, για να με ανακουφίσει από τον πόνο. Τυχερή μέσα στην ατυχία μου, ε;
photo via blog.mlive.com
Η τρίτη φορά ήταν και η χειρότερη. Όχι τόσο εξαιτίας του πόνου, αλλά εξαιτίας της άγνοιάς μου η οποία με οδήγησε να κολλήσω άθελά μου την Γρίπη των Χοίρων σε πολλούς άλλους. Θυμάστε εκείνο το διάστημα που μόλις είχαν βγάλει ανακοίνωση για μια επικίνδυνη γρίπη, η οποία ήταν κολλητική και επικύνδυνη; Εγώ λοιπόν φίλοι μου, εκείνο το διάστημα βρισκόμουνα στην Αφρική. Συγκεκριμένα ήταν η τελευταία μου μέρα στο Cape Town. Ο καιρός ήταν βροχερός, ήμασταν όλοι μούσκεμα κι εγώ μετά την ανάβαση μου στο Table Mountain με το τελεφερίκ, μαζί με ένα τσούρμο συναχωμένους Γερμανούς, άρχισα να δείχνω τα πρώτα σημάδια. Πυρετός, ταχυπαλμίες, κόπωση. Πίστεψα πως είχα κολλήσει μια απλή γρίπη. Την επόμενη μέρα, έπρεπε να ταξιδέψω για Dubai και ήδη ένιωθα την αρρώστια να με καταβάλλει. Δεν υπήρχαν ακόμα κάμερες θερμότητας στα αεροδρόμια κι έτσι δεν με πήρε κανείς χαμπάρι. Ένα έχω να σας πω. Ήταν η χειρότερη πτήση της ζωής μου. Η πτήση από Dubai για Λάρνακα μου φάνηκε ατελείωτη. Στο αεροπλάνο δεν κατάφερα να φάω τίποτα και δυστυχώς έβηχα συνεχώς. Σε αυτό το σημείο πρέπει να μετέδωσα τον ιό και στους γύρω μου γιατί πολλούς από αυτούς τους συνάντησα στο νοσοκομείο τις επόμενες μέρες. Πήγα αμέσως στις πρώτες βοήθειες μετά την προσγείωση μου όπου με βάλανε φυσικά σε καραντίνα. Με την σωστή αγωγή κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου μια βδομάδα μετά. Ορκιζόμουνα πως θα κάνω πολύ καιρό να ταξιδέψω μετά από αυτή την περιπέτεια. Ένα μήνα μετά ήμουν και πάλι στη γύρα (είπαμε, είμαι ξεροκέφαλη!).
photo via instructables.com
Όλα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν. Είναι πια απλές αναμνήσεις. Αποτελούν όμως, αναπόσπαστο κομμάτι των εμπειριών μου. Δεν πρόκειται να αφήσω τέτοια περιστατικά να μπουν ανάμεσα σε μένα και την μεγάλη μου αγάπη, τα ταξίδια. Το μόνο σίγουρο, είναι πως σε κάθε μου εξόρμηση, το κουτί πρώτων βοηθειών που έχω πάντα μαζί μου φαίνεται να μεγαλώνει και να βαραίνει αφού το ενισχύω όλο και περισσότερο. Αυτό είναι εν τέλει και το μυστικό! Η καλή προετοιμασία και η πρόληψη! Αυτό σε συνδυασμό με λίγη τύχη, είναι αυτά που θα σας προστατέψουν από αρρώστιες και επιδημίες.
Until next time, stay safe! xoxo