Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αν πας στο Τορτουγκέρο μήνα Αύγουστο και δεν παρακολουθήσεις θαλάσσιες χελώνες να γεννούν τα αυγά τους στις αμμώδεις ακτές της Καραϊβικής, είναι λες και βρίσκεσαι στο Παρίσι πρώτη φορά και δεν πας να δεις τον Πύργο του Άιφελ. Όταν λοιπόν, έμαθα ότι με 30 δολάρια, μέρος τον οποίων θα πήγαινε στο τοπικό Κέντρο Προστασίας της Θαλάσσιας Χελώνας, θα μπορούσα να δω τεράστιες χελώνες να γεννούν τα αυγά τους κάτω από το αχνό φως του φεγγαριού, εννοείτε ότι έκλεισα αμέσως θέση για το ίδιο βράδυ.
Η ώρα είχε πάει 7.30 μ.μ και κόσμος άρχισε να μαζεύεται στη ρεσεψιόν του Laguna Lodge (διαβάστε εδώ το σχετικό άρθρο για το lodge και το Τορτουγκέρο!) στο οποίο διαμέναμε. Το βραδινό tour, θα ξεκινούσε στις 8 μ.μ, αλλά συναντηθήκαμε νωρίς για να γνωρίσουμε τον οδηγό, ο οποίος θα μας εξηγούσε την όλη διαδικασία και θα μας συνόδευε στη βραδινή μας εξόρμηση. «Γεια σας, το όνομά μου είναι Μπάρνι», συστήθηκε χαμηλόφωνα ο οδηγός της δικής μου ομάδας. «Από δω και πέρα, θα είστε η ομάδα μου!» μας ανακοίνωσε. Ακολούθως, έδωσε κάποιες βασικές οδηγίες, όπως ότι θα έπρεπε να είμαστε πολύ προσεχτικοί, να κάνουμε ησυχία και να είμαστε προετοιμασμένοι για τα πάντα. Η αλήθεια είναι ότι μας ψάρωσε λίγο με τον τόνο της φωνής του και το αυστηρό του ύφος, αλλά όπως φάνηκε, ήθελε απλώς να σιγουρευτεί ότι δεν θα κάναμε κάτι που θα έβλαπτε εμάς ή τις χελώνες. Στις 8.00 ακριβώς λοιπόν ξεκινήσαμε με τα πόδια για τη μικρή μας περιπέτεια.
Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο της Χριστίνας Μιχάλη
Στα χέρια μου κρατούσα ένα φακό, και το αδιάβροχό μου. Τίποτε άλλο! Ούτε τηλέφωνο, ούτε φωτογραφική. Η χρήση τους απαγορευόταν αυστηρώς, αφού ο ήχος της μηχανής και το φως από το φλας, θα τρόμαζε τις χελώνες, οι οποίες θα επέστρεφαν πίσω στη θάλασσα. Φτάσαμε λοιπόν μετά από 5-6 λεπτά περπάτημα στο σταθμό στον οποίο θα περιμέναμε, μέχρι να μας φωνάξουν οι ρέιντζερς να κατέβουμε στην παραλία. Παρακολουθούσαν τις κινήσεις των χελωνών και ήξεραν πότε μια χελώνα ετοιμαζόταν να γεννήσει. Την κατάλληλη στιγμή λοιπόν θα μας έκαναν σήμα να κατευθυνθούμε γρήγορα στο συγκεκριμένο σημείο για να παρακολουθήσουμε το θέαμα. Εκεί στο σταθμό, βρήκαμε την ευκαιρία να μορφωθούμε λιγάκι γιατί, τι εμπειρία θα ήταν αυτή αν δεν μαθαίναμε και πέντε πράματα γι’ αυτά τα αξιολάτρευτα θαλάσσια ερπετά;
Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο της Μαίρης Κωβαίου
Μάθαμε λοιπόν, πως στο Τορτουγκέρο μπορεί να συναντήσει κανείς τέσσερα από τα επτά είδη θαλάσσιας χελώνας που υπάρχουν στον πλανήτη. Τα μικρά χελωνάκια, μόλις εκκολαφθούν, τρέχουν γρήγορα ενστικτωδώς προς τη θάλασσα και τα αρσενικά δε βγαίνουν ποτέ ξανά στην ξηρά. Τα θηλυκά όμως επιστρέφουν μετά από τρεις περίπου δεκαετίες για να γεννήσουν τα αυγά τους στις ίδιες ακριβώς παραλίες που γεννήθηκαν και τα ίδια. Απίστευτο ε; Έχουν δει τον τόπο γεννήσεώς τους μόνο για λίγο, αλλά καταφέρνουν να βρουν το δρόμο της επιστροφής τους στο ίδιο ακριβώς σημείο μετά από πολλά χρόνια. Αυτό είναι ένα από τα πολλά ανεξήγητα και συναρπαστικά πράγματα που συμβαίνουν στην φύση!
Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο της Μαίρης Κωβαίου
Ξαφνικά δίνεται το σήμα! Κάποιες χελώνες είχαν είδη φτάσει στην ακτή και προσπαθούσαν να βρουν κατάλληλο σημείο για να σκάψουν φωλιά για τα αυγά τους, ενώ μια άλλη είχε ήδη αρχίσει το σκάψιμο! «Σβήστε όλοι τους φακούς σας τώρα!» είπε αμέσως ο οδηγός. «Πιαστείτε από τα χέρια και μην αφήσετε ο ένας τον άλλο μέχρι να φτάσουμε στο σημείο», συνέχισε κι άρχισε να κατευθύνεται γοργά προς την παραλία. Ακολουθήσαμε με γρήγορο βήμα ενώ αρχίσαμε να παραπατάμε μέσα στο σκοτάδι και να πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο. Η Μαίρη δεν μπορούσε να σταματήσει να αστειεύεται, κάνοντας με να γελάω κάθε φορά που άνοιγε το στόμα της! Οι παρατηρήσεις φυσικά, έπεφταν βροχή από την υπόλοιπη ομάδα κι έτσι αποφασίσαμε να σοβαρευτούμε πριν μας διώξουν.
Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο της Χριστίνας Μιχάλη
Δυστυχώς στο πρώτο σημείο, η χελώνα αποφάσισε πως δεν ήταν κατάλληλη η νύχτα για γεννητούρια κι επέστρεψε στη θάλασσα. Προχωρήσαμε στο δεύτερο σημείο και ενώ τα μάτια μας άρχισαν να προσαρμόζονται σιγά-σιγά στο σκοτάδι, μπορούσαμε πλέον να διακρίνουμε τις τεράστιες θαλάσσιες χελώνες που έμοιαζαν με βραχάκια κάτω από το φεγγαρόφωτο. Ακούσαμε ένα ήχο κοντά μας και ο οδηγός άναψε αμέσως το ειδικό κόκκινο φωτάκι που κρατούσε και έφεξε στο σημείο. Ακριβώς δίπλα μας, μια πραγματικά τεράστια χελώνα σερνόταν πάνω στη ζεστή άμμο ενώ προσπαθούσε να επιστρέψει πίσω στη θάλασσα. Κάναμε χώρο για να περάσει. «Οι ρέιντζερς, με ειδοποίησαν πως για κακή μας τύχη, πολλές είναι οι χελώνες που επέλεξαν να μην γεννήσουν απόψε τα αυγά τους κι έτσι επιστρέφουν πίσω στη θάλασσα», μας ενημέρωσε ψιθυριστά ο Μπάρνι. Κάπου εκεί όμως έφτασαν επιτέλους τα καλά νέα.
Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο της Χριστίνας Μιχάλη
Η χελώνα που βρισκόταν σε απόσταση 3-4 μέτρων από εμάς, είχε ήδη σκάψει τη φωλιά και είχε πάρει την κατάλληλη στάση για γέννα. Η νιρβάνα της, είχε ξεκινήσει. Οι χελώνες την ώρα που γεννούν τα αυγά τους, βρίσκονται σε ένα είδος έκστασης και δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους, πράγμα που διευκολύνει αυτούς που θέλουν να παρακολουθήσουν αυτό το ξεχωριστό θέαμα, γιατί μπορούν έτσι να πλησιάσουν τη χελώνα σε σημείο αναπνοής χωρίς να την ενοχλήσουν. Έτσι κι αλλιώς όταν ξεκινήσουν την διαδικασία της ωοτοκίας, δεν μπορούν να σταματήσουν μέχρι να τελειώσουν!
Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο της Χριστίνας Μιχάλη
Την πλησιάσαμε και σταθήκαμε όλοι ημικυκλικά από πίσω της. Τότε ο οδηγός, φώτισε το σημείο με το κόκκινο φωτάκι του. Τι αξιολάτρευτο θέαμα! Μείναμε όλοι ακίνητοι και έκπληκτοι. Η χελώνα απελευθέρωνε ένα-ένα τα αυγά της με βογγητά, κι εμείς τα βλέπαμε να στοιβάζονται στην φωλιά σαν μπαλάκια του πιγκ-πογκ. Πάνω στην ώρα, έφτασαν και οι ερευνητές από το Κέντρο Προστασίας, κρατώντας ένα μεγάλο χάρακα και τα σημειωματάριά τους στα οποία έγραφαν τις μετρήσεις τους. Την μέτρησαν και της έβαλαν μια μικρή ταμπέλα στο μπροστινό δεξί πτερύγιο. Έτσι θα μπορούσαν να την παρακολουθούν και να μελετούν τις κινήσεις της.
Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο της Χριστίνας Μιχάλη
Περίπου εξήντα θα ήταν τα χελωνάκια που θα εκκολάπτονταν ταυτόχρονα, μετά από 2 περίπου μήνες, μόνο από μια χελώνα. Δυστυχώς κάποια δεν είχαν καν γονιμοποιηθεί, κάποια θα κατασπαράσσονταν από τα τζάγκουαρς που βρίσκονταν στην περιοχή και κάποια ακόμα, θα πέθαιναν εξαιτίας ανθρωπογενών παραγόντων, όπως η ρύπανση ή η παράνομη αλιεία. Μόνο ελάχιστα θα επέστρεφαν στην ίδια παραλία μετά από χρόνια, για να γεννήσουν με τη σειρά τους τα δικά τους αυγά.
«Να μας ζήσουν! Να τα χαιρόμαστε!» , αρχίσαμε να λέμε κοροϊδευτικά ο ένας στον άλλο. Κάποιοι είχαν πραγματικά συγκινηθεί, όχι τόσο για τα γεννητούρια αλλά για το ότι αξιώθηκαν να γίνουν μάρτυρες ενός τόσο όμορφου και μοναδικού γεγονότος (ναι, για μένα μιλάω!). Αφού παρακολουθήσαμε την χελώνα (η οποία μας είχε πάρει πλέον χαμπάρι) να θάβει με τα πίσω πτερύγια τα αυγά της με την άμμο για να τα προστατέψει, ξεκινήσαμε τον δρόμο για την επιστροφή προς το lodge. Ένιωθα απολύτως ικανοποιημένη και χαρούμενη που επέλεξα να ζήσω αυτό το γεγονός από κοντά, ενώ ταυτόχρονα, βοήθησα με τη συνδρομή μου το έργο του Κέντρου Προστασίας της Θαλάσσιας Χελώνας.
Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο της Μαίρης Κωβαίου
Τελικά ότι και να λέμε, κανένα βιβλίο και κανένα σχολείο δεν είναι καλύτερο από την αληθινή εμπειρία. Αυτή θα θυμάσαι και αυτή θα σου μείνει. Πάρτε παράδειγμα εμένα. Δεν είναι η πρώτη φορά που μαθαίνω κάτι για τις θαλάσσιες χελώνες. Αλλά είναι η πρώτη φορά που ζω την εμπειρία! Το είδα με τα μάτια μου. Το βίωσα! Τώρα έχει γίνει κομμάτι του εαυτού μου και μέρος των αναμνήσεών μου. Γι’αυτό βγείτε έξω στον κόσμο κι αρχίστε να ζείτε. Είναι η καλύτερη μορφή μόρφωσης!
Και να θυμάστε. Οι θαλάσσιες χελώνες αν και υπάρχουν από τον καιρό των δεινοσαύρων, σιγά-σιγά εξαφανίζονται. Κι αν εξαφανιστούν θα είναι για πάντα. Βοήθησε κι εσύ με τη σειρά σου, υιοθετώντας ένα χελωνάκι και συμβάλλοντας στην προστασία αυτού του σπάνιου είδους διαδίδωντας ταυτόχρονα και το μήνυμα του Κέντρου Προστασίας της Θαλάσσιας Χελώνας όσο πιο μακριά γίνεται. Μπορείς να βοηθήσεις, ώστε να συνεχιστεί πιο έντονα και δυναμικά η δράση του Κέντρου στις παραλίες ωοτοκίας, προστατεύοντας στο μέλλον, ακόμα περισσότερες χελώνες, χελωνάκια και τους βιοτόπους τους.
*Ευχαριστίες στις Μαίρη Κωβαίου και Χριστίνα Μιχάλη που μοιράστηκαν φωτογραφίες από το προσωπικό τους αρχείο.
Hozzászólások